Praca psychoterapeutyczna opiera się na uzyskiwaniu wglądu w nieświadome treści, na dążeniu do lepszego rozumienia własnych potrzeb i znaczenia historii oraz wczesnych doświadczeń. Używana metoda leczenia zaburzeń psychicznych oparta jest o założenia psychoanalizy.

Relacja jaką tworzy pacjent i psychoterapeuta jest przestrzenią, w której powstaje możliwość modyfikacji utrwalonych wzorców budowania relacji, sposobów funkcjonowania w związkach z innymi ludźmi, zmiany sposobów przeżywania siebie i innych, zmiany mechanizmów psychicznych będących pierwotną przyczyną zaburzeń nerwicowych, afektywnych i osobowości.

Najistotniejszym elementem psychoterapii psychodynamicznej jest założenie, że działaniem człowieka, jego pragnieniami oraz wyborami życiowymi sterują wewnętrzne, nieświadome popędy oraz siły motywacyjne, między którymi często zachodzi konflikt. Objaw psychopatologiczny jest tu zjawiskiem wieloprzyczynowym; może wynikać zarówno ze wspomnianych wewnątrzpsychicznych konfliktów, jak i deficytów rozwojowych czy defektów organicznych. W przeciwieństwie do klasycznej psychoanalizy, psychoterapia psychodynamiczna kładzie duży nacisk na dostosowanie techniki terapeutycznej do typu psychopatologii pacjenta.

W swojej pracy opieramy się o rozumienie psychoterapii psychodynamicznej opracowane przez zespół Krakowskiego Centrum Psychodynamicznego pod kierunkiem dra Piotra Drozdowskiego. W dużej mierze inspirujemy się również zasadami terapii skoncentrowanej na przeniesieniu (TFP — transference focused psychotherapy ) stworzonej przez profesora Otto Kernberga.